Verslag Doctor Jazz Dag 106 (21-10-2017)

Door een verstoring in het treinennet was ik te laat voor het bezoeken van de gebruikelijke markt. Daarom maar direct naar de zaal, waar het eerste orkest al druk aan het opstellen was. Ik herkende een aantal mannen, die ik 35 jaar geleden voor het eerst zag spelen in de Haarlemse Jazz Club.
De presentatie van het optreden van Red Wing, het twintigjarige orkest dat de aftrap mocht verrichten, was in handen van trombonist Victor Bronsgeest. Het orkest was, zoals Bronsgeest meldde, geen New Orleans revival-band maar het was een ’tribute to New Orleans’. Interessant was de keuze van Mr. Jelly Lord, al in 1923 door de New Orleans Rhythm Kings op de plaat gezet. Mooie solo’s kwamen voorbij, veelal afkomstig van Sjoert van Overeem, maar ook het wonderschone intro van Victor Bronsgeest in het prachtige Delta Bound van Duke Ellington bleef mij bij.
Bezetting: Peter Ivan (tp), Victor Bronsgeest (tb), Sjoert van Overeem (cl), Tom Stuip (bj), Eric Heijnsdijk (b) en Hans Bernhard (d).
In de eerste twee pauzes werd in de hal een kort optreden verzorgd door de Holland Banjo Band, ter promotie van het Holland Jazz Banjo Festival op 4 november 2017. Terug weer naar de zaal.

Red Wing werd opgevolgd door de New Orleans Revival Stompers. Het tweede orkest was een soort reconstructie van de Preservation Hall Jazz Band, waarin veel te herkennen viel. Tipi Tipi Tin was een waar muzikaal juweeltje waarin calypso en swing elkaar afwisselde. Een heerlijk lome versie van Just a Gigolo bracht enkelen in het publiek tot zachtjes meezingen.
Als eerbetoon voor de onlangs overleden jazzfotograaf Foppe Kooistra werd Burgundy Street Blues gespeeld, met daarin verwerkt een gesproken woord door pianist Emile van Pelt. Interessante solisten waren eerder genoemde pianist en altsaxofonist/clarinettist Ronald Wildering.
Bezetting: Ronald Wildering (cl,as,voc), Vincent van Elferen (tb,voc), Emile van Pelt (p,voc),Wouter Nouwens (bj), Paul Brandes (b), Christ Vingerhoets (d)

Over reconstructie gesproken; Jazz-O-Matic Five, het derde orkest, pretendeerde een bigband geluid na te streven. De toenmalige trompettist Hein Denekamp, was één van de bedenkers van dit unieke concept. Dat werd een doorslaand succes want menig festival werd door dit orkest bezocht. Mocht u 35 jaar geleden getuige zijn geweest van een concert van de Jazz-O-Matic Four, dan zal het optreden anno 2017 geen verrassing zijn geweest. Enkele titels: Zulu Wail, Brother Can You Spare a Dime en Happy Feet; het publiek werd er stil van. Ad Houtepen had de rol van de vroegere bassaxofonist Heijtmajer overgenomen. Prachtige diepe bastonen afgewisseld met solo’s in het bariton-idioom; het was een lust voor het oor. Pianist Hans de Bruijn en saxofonist/clarinettist Ronald Jansen Heijtmajer, vroeger ook al van de partij, waren de solistische uitblinkers.
Bezetting: Peter Ivan (c), Ad Houtepen (bs,voc), Hans de Bruijn (p,voc), Tom Stuip (bj), Ronald Jansen Heijtmajer (as,cl)

De Doctor Jazz Dag 106 werd afgesloten met de Herringtown Jazzband uit Enkhuizen met bassist Ruud Danckaarts (New Orleans Syncopators) in de gelederen. Het 40 jarige orkest, ongetwijfeld met de Dutch Swing College Band als inspiratiebron, doet aan dixieland. Dat is een verzamelnaam die bij menige jazzliefhebber nog wel eens de wenkbrauwen doen fronsen. Maar niet getreurd; iedereen bleef tot het einde toe zitten en dat zegt genoeg over het gebodene. Saxofonist/clarinettist Erwin Schoen maakte de meeste indruk. Mag het repertoire dan niet al te origineel zijn; toch werd het voor velen een feest der herkenning.
Bezetting: Rob van Bergen (tp,voc), Erwin Schoen (cl,s), Henk van der Veen (tb), Ruud Danckaarts (b), Erwin Sprong (bj), Berry Schuuring (d)